Obrus albo sukienka!

Nie ma takiej możliwości, aby było to niemożliwe. Posiadając umiejętność szycia, a więc super moc, której mogą Ci pozazdrościć wszyscy, możesz każdy materiał przeszyć po swojemu. Na początku drogi nie jeden raz sięgasz po tkaninę, której “nie będzie żal, jeżeli coś pójdzie nie tak”. Potem coraz więcej wiesz, umiesz i żaden materiał Ci nie straszny. I czasami szkoda Ci tylko czasu na szycie z czegoś, co będzie sprawiać problemy. Ale mimo tego, mimo ogromu wiedzy, doświadczenia, znajomości języka burdyjskiego i tak sięgniesz po materiał, który… według przypisanego mu przez producenta przeznaczenia, najlepiej nadaje się na obrus!

Bo cóż, że bawełna; cóż, że drukowany z jednej strony; cóż, że tak pięknie komponowałby się na stole w otoczeniu białych krzeseł. A ja widziałam w nim sukienkę. I ten zamysł zrealizowałam.

Z czeluści pudeł wyciągnęłam wykrój, jeden z najstarszych, z czasów, gdy jeszcze nie pakowałam modeli do kopert i nie opisywałam szczegółowo. Ale pamiętałam o nim, był jednym z pierwszych, które szyłam, oczywiście pochodził z Burdy… Takich rzeczy się nie zapomina…

Był to model na sukienkę na szeleczkach, a jak wynikało z zapisu linii na elementach wykroju, przeznaczony był dla sukienki krojonej ze skosu. Jaki to numer Burdy?, rozprujcie mnie, a nie pamiętam!

W każdym razie, wyżej omówiony wykrój w połączeniu z materiałem na obrus, tworzył według mnie, idealną sukienkę na plażę. Nie było na co czekać, musiałam działać.

Dzisiaj z tego okresu pozostały tylko miłe wspomnienia. Ułożenie modelu na wzorze tak, by jak najmniej go naruszyć, doszycie odszycia (!!!) do dekoltu, wszycie krytego (!!!) zamka i podwinięcie na taśmie termicznej!!! Chyba się nie spieszyłam… ;) Jak na zupełnie zwykłą sukienkę plażową z materiału na obrus, dosyć się przyłożyłam…

Potem był tylko relaks… niemal pusta plaża… przestrzeń… szum morza…



Projekt bomberka.

Szycie dla Moich Chłopaków zwykle wygląda tak: Młodszy Nieletni zwykle chce to, co noszą sportowe gwiazdy - tak, tak, dokładnie, kamelowy płaszcz Krychowiaka jest na liście. Mąż zwykle zgłasza zapotrzebowanie: - Jeansy mi się kończą! Natomiast Starszy Nieletni…

Pisałam w poprzednim poście, że w zasadzie nie ma z nim problemu, w kwestiach odzieżowych, ma się rozumieć… Generalnie zakłada, co ma - czyli to, co mu uszyję lub to, co mu wpadnie w ręce. Wszystko zależy od stopnia zaangażowania w projekt. Przerabialiśmy już maszynki do mieszania kawy, czołgi niemieckie, szwedzkie - wszystko sterowane, pompy wodne na częściach hydraulicznych i akwarystycznych, a ostatni projekt to dźwig - prace trwają. Zatem jestem obeznana z silnikami, siłownikami, przekładniami, resorami, panelami maskującymi, zębatkami… Większość z Lego, ale nie z zestawów - wszystko według własnego projektu. I jest w tym konsekwentny aż do bólu.

Pewnego pięknego dnia, rok temu, Starszy zaskoczył mnie całkowicie. Otóż, wpadł do mnie do pracowni, już od drzwi zalewając mnie rzeką słów. “Co w szkole?” - było jak źdźbło rzucone w nurt, gdy nagle padło pytanie: “ - Czyja to kurtka?. - Taty - odpowiedziałam. - E, on w takiej nie będzie chodził - Starszy zdjął bomberkę z manekina, przymierzył i stwierdził: - Ja w niej lepiej wyglądam!”

Faktycznie tak było. Kurtka bomberka, ze trzy numery za duża, nonszalancko zwisała na chudościach mego Starszego Nieletniego. Do tego nie sprawiała zupełnie wrażenia za dużej, a i kolorystycznie okazała się być dobrze dobrana.

W tamtym czasie właśnie, powodowana jednym z moich napadów szyciowych, chciałam Mężowi uszyć bomberkę. I uszyłam, nawet przymierzył, ale nie zdążył jej już ponosić. Starszy zagarnął jak swoją. Byłam zaskoczona! Pierwszy raz wyraził dobrowolną chęć posiadania jakiejś części ubioru. No cud! To nie było: “ No ok, może być…”, tylko normalna chęć posiadania ciucha! Ha! Radość ma trwa do dziś, ile razy widzę go w tejże bomberce. Jednak nie łudźcie się, był to jednorazowy wybryk. Powrót do przekładni, ciągów Fibonacciego i zadań z zestawu dr Pompe nastąpił szybko…

A bomberka…, bomberka powstała na bazie modelu z Ottobre - wiadomo, jeśli chodzi o modę męską, Ottobre jest na 5+. Materiał wierzchni, to pikowana tkanina, w składzie swym zapewne z przewagą poliestru. Od środka odszyta jest podszewką elastyczną, lekką , miękko się układającą. Ściągacze zdobyłam rzutem na taśmę - ostatnie kawałki - w moim ulubionym sklepie stacjonarnym.

Cóż więcej mogę napisać o procesie twórczym: wykroiłam, zeszyłam, wykończyłam. Wiecie, jak to jest, gdy nachodzi nas szyciowa wena: robota pali się w rękach…

Najważniejsze, że jest noszona.

Mama i super wykrój.


Już czuła na plecach ognisty podmuch z krateru Szyciowych Potrzeb. Wagonik, na którym umieszczona była maszyna do szycia, niebezpiecznie zachybotał się na torach starych nawyków. Igła złamała się w trzech miejscach, a jej elementy rozprysły się na boki… Nie ciągnąć za materiał, nie ciągnąć za materiał - pomyślała i ponownie pochyliła się nad maszyną… A czas naglił. Była jak Indiana Jones.

Omijała podstępne rozpadliny i ściany naszpikowane kolcami, przeskakując nad szpilkami, które strącił pęd szycia. Przewidywała kolejne pułapki, spinając dokładnie pikowany ortalion i zważając na jego zeszycie, szczególnie na etapie zszywania rękawa.

Prosty wykrój, który miał być wycieczką w znane rejony, zamienił się w wyprawę po skarb Inków. Prosty wykrój na bluzę… Taaaa - pomyślała Mama i kilkoma śmiałymi cięciami zamieniła wykrój w mapę przygody, składającą się z kilku elementów więcej.

I teraz pędziła na łeb, na szyję, bo jeszcze zamek i podszewka, no i kaptur. Nagle, jak Indiana Jones, wyhamowała tuż przed przepaścią. Sięgnęła po kolejny element wykroju, jak Indiana Jones po swój słynny bicz, i zamarła, jak Indiana Jones, gdy nie znalazł bicza w miejscu, w którym był zawsze… Wykroju nie było. Nerwowo przeszukiwała wszystkie możliwe miejsca. Zalegające resztki zaczęły wzbijać się w powietrze i z efektem slow motion opadać na podłogę… Szpilki potoczyły się pod ściany, centymetr okręcił się wokół nóg taboretu. Brakującego elementu nie było. Nie było środkowej części kaptura, bez której kontynuacja pracy była niemożliwa.

Przecież go wykroiłam - myślała Mama - a może nie…? - zwątpiła. Wtedy błyskawica pamięci odnalezionej rozdarła niebo: - Nie wykroiłam tego elementu!!! - zawołała Mama i rzuciła się w stronę nożyczek i resztek ortalionu. Po chwili naciskała z impetem pedał maszyny, doszywając brakującą część.

Teraz mogła w skupieniu oddalać się od Przepaści Szyciowych Porażek. Domykała super wykrój wszywając dzianinę punto do wnętrza kaptura i podszewkę do całości, wciągając gumkę do rękawów. To było jak podmiana kryształu na worek z piaskiem. Skupienie, precyzja, refleks. Już przybijałam piątkę z Indianą Jonesem, gdy nagle trzasnęły drzwi…

- Maaamooo, co z tą kurtką? - zawołał od progu Młodszy. Jak wyrwana z transu rozejrzałam się po pracowni. Po raz kolejny przypomniałam sobie, by nie upominać Nieletnich, że mają bajzel w pokoju, bo ja w kwestii bajzlu jestem mistrz. Resztki ortalionu i podszewki, arkusz z wykrojami, kilka magazynów Ottobre, folia do wykrojów, pisak - wszystko to zalegało na stole i podłodze w nieładzie…

Młodszy już paradował w kurtce, oceniając, do czego mu będzie pasowała i informując mnie, co jeszcze muszę mu uszyć. Ciąg dalszy szyciowych przygód w stylu Indiana Jones wkrótce…


Pozdrawiam

Jola

PS. pierwotny wykrój pochodzi z Ottobre Kids, materiał to pikowany z owatą ortalion w dwóch kolorach, który nabyłam w sklepie stacjonarnym Świat Tkanin Tarnów.